Urszula Kozioł, Dicho de otra forma (+1)

Collage de Paz Brarda

DICHO DE OTRA FORMA

Mi libertad es una palabra que callaré

o que quizás anotaré sobre un pedazo de papel

para transmitírtela.

Mi libertad es un lápiz del azar

una baguette o un estilógrafo en la mano

para garrapatear maquinalmente sobre la arena

o hacer trazos

al dorso de un billete

usado

o quizá para incitar a las letras a avanzar

como si yo quisiera deletrear el mundo

queriendo hacerlo más legible así sea sólo un poco

y sin duda de este modo hacerlo igualmente avanzar.

Mi libertad es la lengua en la que me dirijo a ti

la lengua en la cual recibo tu respuesta

a fin de ir a tu encuentro o evitarte;

pero mi libertad es ante todo este instante

durante el cual inclino las palabras unas hacia otras

bajo un ángulo muy particular así no sea mas que para

que dejen de evitarse entre sí como si estuvieran despellejadas

instante durante el cual yo las uno permanentemente

casi por lazos matrimoniales,

yo las emparento por sentidos en clanes, grupos y estrofas

y las ordeno

sin cesar yo las ordeno

para que finalmente cesen de devorarse comerse

-como tienen la costumbre y entonces las hago salir del estado de canibalismo salvaje

de recíproco hocico

(y entonces ordeno las palabras como si borrara sus pecados)

yo soy la donante

yo soy la autora del planeta de los poemas con un gesto real

yo los libero

los pongo en libertad

insuflándoles al final una parte de mi propia alma

(incluso si todo ello debiera ser considerado una catástrofe)

mi poema de todos modos

no será más que una caja negra

de todas formas en el fondo

entre sus estrofas

se curva la prueba de la existencia del instante

que aparte de eso ya no existe en parte alguna

y que por otra parte puede ser que no haya existido jamás

para persona distinta a mí

yo misma

y es mi libertad

de justamente poder tomar un tal instante

del anaquel del infinito tiempo

darle forma

encerrarlo entre la caja alargada de las estrofas negras

y detenerlo

cuidarlo 

-¿Pero para siempre?

Di 

-¿Para siempre?

Traducción de Rafael Patiño

INACZEJ MÓWIAC

moja wolność to jest słowo które zmilczę

albo zapiszę na skrawku papieru

żeby przekazać je tobie

moja wolność to przygodny pisak

patyk albo długopis wzięty do ręki

żeby od niechcenia gryzmolić na piasku

czy na odwrocie zużytego biletu

esy-floresy

albo żeby posuwać nim do przodu litery

jakbym chciała przeliterować świat

chcąc go uczynić czytelniejszym bodaj trochę

i bodaj trochę tym sposobem także go popchnąć do przodu

moja wolność to jest język w jakim zwracam się do ciebie

język w którym przyjmę twoją odpowiedź

aby się z tobą spotkać bądź rozminąć

ale moja wolność to przede wszystkim ta chwila

w której nachylam ku sobie słowa

pod bardzo szczególnym kątem chociażby po to

żeby przestały tak odskakiwać od siebie jak oparzone

chwila w której na trwale zespalam je z sobą

nieomal węzłem małżeńskim

spokrewniam je sensami w klany grupy i strofy

i uładzam je uładzam

wciąż je uładzam

żeby wreszcie przestały się pożerać wzajem połykać

- jak to mają w zwyczaju -

a więc wyprowadzam je ze stanu dzikiego kanibalizmu

boczenia się na siebie

(a więc uładzam słowa jakbym gładziła ich grzech)

ja dawca

ja sprawca planety wiersza gestem królewskim

uwalniam go

wypuszczam na wolność

tchnąc weń na koniec cząstkę własnej duszy

(nawet gdyby to wszystko miało się okazać katastrofą

mój wiersz i tak

będzie niczym czarna skrzynka

w każdym razie to w nim

w jego strofie

skrywa się dowód na istnienie chwili

której poza tym w ogóle już nigdzie nie ma

i której może nigdy zresztą nie było

dla nikogo więcej prócz mnie

mnie samej

i to jest moja wolność

że właśnie mogę taką oto chwilę

zdjąć sobie z półki bezkresnego czasu

uformować ją

zatrzasnąć w podłużnej skrzynce czarnej strofy

i zatrzymać

przytrzymać

ale czy na zawsze?

powiedz

na zawsze?)

B O N U S  T R A C K

Obra de Adam Tan

SIN COBERTURA

Dejé de quererme

y las palabras

se me escapan

ojalá yo ya

no fuera

para ser honesta

ya no estoy aquí

rompí conmigo misma

me dejé de mí misma

pero no sé dónde

la tierra se me ha resbalado bajo los pies

no tengo a nadie a quien decir

lo que me ha pasado

y que está pasando algo

que no debería pasar

el mundo se tropieza en mis ojos

huye de mí

no tengo dónde quedarme

me estoy

cayendo en NADA

miro a mi alrededor recordando

que tal vez

estoy empezando ya

a desvanecerme

salgo de la casa para que alguien pueda verme

pero

soy asediada por las alucinaciones, una multitud que grita

y empuja un micrófono cerca de mi nariz

innecesariamente

innecesariamente

desde este lugar no hay cobertura.

 

Traducción de Łukasz Czarnecki

Bez zasięgu

Przestałam podobać się sobie

i słowom

uciekają ode mnie

chciałabym już

nie być

prawdę mówiąc

tutaj już nie ma mnie

rozłączyłam się ze sobą

odeszłam od siebie

ale nie wiem dokąd

ziemia uciekła mi spod nóg

nie mam komu powiedzieć

co mi się stało

i że dzieje się coś

co nie miało się dziać

świat troi mi się w oczach

ucieka ode mnie

nie mam gdzie zostać

podziewam się spadając

w NIC

rozglądam się pamiętając

że chyba

zaczynam już na dobre

zanikać

wychodzę z domu żeby ktoś mnie zobaczył

ale

oblegają mnie omamy wrzaskliwą ciżbą

podtykają mi pod nos mikrofon

całkiem niepotrzebnie

całkiem niepotrzebnie

z tego miejsca nie ma zasięgu.

 

en Więź (revista trimestral), verano 2021

Urszula Kozioł

(Rakówka, Polonia, 1931)

de Wielka pauza, Wydawnictwo Literackie, 1996

para leer + en PERIÓDICO DE POESÍA

en WIKIPEDIA

en FACEBOOK