Mostrando entradas con la etiqueta poesía eslovena. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta poesía eslovena. Mostrar todas las entradas

2 de julio de 2024

Anja Golob, 2 poemas 2



QUÉ ES LO QUE NECESITO

Don’t want nothing that don’t belong to us
Don’t want nothing we can live without
Tindersticks: This Fire of Autumn

Algo que me proteja de la lluvia, de la nieve, del viento:
un toldo, un techo, un muro, una tela.
Necesito agua corriente. Unos cuantos pantalones. 
Una manta. Un pañuelo.
Un agujero en el suelo para que la comida no se estropee,
otro agujero en el suelo para los excrementos.
Algo sobre lo que poner el cuerpo cuando esté cansada:
una franja seca del suelo, un colchón, un futón, una hamaca.
Necesito papel, papel, algo para escribir, papel, algo para escribir, sellos.
Necesito tranquilidad. 
Té, cantidades de té con una pizca de leche.
Un nuevo libro de vez en cuando.
Y necesito un brazo que no sea mío, una mano para que me
acaricie la entrepierna, la espalda, el cabello. 
Tal vez un cuerpo para que se eche a mi lado, 
se funda con el mío en algo majestuoso. 
Y que eso luego se descomponga. 
Necesito un toque que germine la soledad. 
Necesito el vacío. No es mucho.
Y creo un mundo, un mundo propio entre los mundos,
un cuerpo, un árbol, un cielo, un intercambio de miradas conmigo misma.
No es mucho. Lo básico.

ŠTO TREBAM

/Don’t want nothing that don’t belong to us
Don’t want nothing we can live without
Tindersticks: This Fire of Autumn/

Nešto za zaštitu od kiše, snijega, vjetra;
ceradu, krov, zid, šatorsko platno.
Trebam tekuću vodu. Par hlača. Deku. Maramicu.
Rupu u zemlji za hranu da se ne pokvari,
rupu u zemlji, na drugom mjestu, za izmet.
Nešto gdje mogu opružiti tijelo kad je umorno;
suh pramen zemlje, madrac, futon, viseću mrežu.
Trebam papir, papir, olovku, papir, olovku, poštanske marke.
Trebam mir. Čaj, kante čaja s malčice mlijeka.
Svakih par dana novu knjigu.
I ruku trebam koja nije moja, dlan da me
pomiluje po međunožju, leđima, po kosi. Možda
tijelo koje će leći uz mene i sljubiti se s mojim u nešto
veličanstveno. I da se to onda raspadne. Trebam dodir
koji će klijati u samoću. Trebam prazninu. Nema toga mnogo.
I stvorim sebi svijet, usred svjetova svoj svijet,
tijelo, stablo, nebo, susret sa sobom.
Nema toga mnogo. Toga je upravo koliko treba.

Traducción del esloveno al croata de Željko Perović


Didaskalije uz disanje, Sandorf, 2019


*

Fotografía de Camilla Cattabriga

LA FISURA

Al niño hay que decirle cien veces que
todo irá bien, lo cual no es nada fácil.
A lo largo del año hacemos mentalmente el equipaje para
ir a la costa, aprendemos a contar los meses para que
los vestidos se vuelvan más finos y las capas se reduzcan,
nos inquieta el cambio de hora
hacia delante, apenas logramos controlarnos. 
La vida tiene
un poder inaudible, todopoderoso, igual que
la naturaleza, mientras que, en nuestra cobardía,
nos inventamos todo tipo de pasatiempos y ocupaciones
para que no tengamos que pensar en ello, para que
no tengamos que tomarlo de veras en serio. 
Pero igual que ese fino chorro 
de leche vertido en el té caliente, que sabe
exactamente cómo distribuirse con insistencia a fin de
teñir todo el contenido poco a poco con
un tono más claro, en nuestro interior sabemos 
hacia qué y adónde nos dirige la esperanza. 
El hueso de aguacate que,
en la repisa de la ventana, hundido en el agua, durante
semanas ofrece una lección de paciencia,
antes de que el niño dentro de nosotros pueda divisar,
en su desconfianza, y volver a comprobar, 
gritar a todo pulmón
y luego señalar con el dedo y saltar, la fisura. 
Esta debería ser la señal –que aparezca la ruptura
para que empecemos a contar cuántos días nos quedan.

Traducción de Barbara Pregelj


B O N U S  T R A C K 

(...) Razen da pridi, čakamo te, pridi,
zakleni svoj bicikel, pridi noter, naroči pivo, sedi v prvo vrsto,
sedi zadaj, sedi, kamor hočeš, samo sedi, sedi in prisluhni,
pridi, sedi in ne ploskaj; vemo, hočemo verjeti,
da si nas razumel, dobro vemo, da si se pripravil,
da imaš, imaš tehtno vprašanje, zanesemo se nate –
naš ljubi, dragi Bralec.
Ne bomo pokazali, da smo te prepoznali, ne skrbi,
tvoja skrivnost je z nami varna. Ti samo pridi, pridi ...
in mi, mi bomo brali, brali samo zate.

f r a g m e n t o
del poema Esperando al lector/Čakajoč bralca, Vesa v zgibi, 2013



Anja Zag Golob
(Slovenj Gradec, Eslovenia, 1976)
POETA/ESCRITORA/TRADUCTORA/EDITORA
para leer + en LITERATURA ESLOVENA




23 de septiembre de 2016

Barbara Korun, La mujer de Noé habla consigo misma


Gianni Berengo Gardin, Venezia, 1958


LA MUJER DE NOÉ HABLA CONSIGO MISMA

Hace días, años estoy acurrucada acá, en el entrepuente.
Descendí por compasión hacia los animales que gemían.
Acá está oscuro, húmedo, con olor a encierro.
Hay un hedor insoportable.
Los cocodrilos abren sus dentadas fauces,
las serpientes sisean, los leones rugen hambrientos,
y todo lo sobrevuela el inquieto pataleo
del poder de los elefantes.

Al principio tenía miedo a la oscuridad y a los sonidos,
al hormigueo incomprensible de seres que no veía,
que apenas sospechaba -arañas, ratones,
ciempiés, escorpiones.
Sea grande o pequeño, todo se mueve a un compás
monstruosamente armonioso,
como en un agua invisible,
oscura e irracional.
Me convertí en uno de ellos,
percibí nuestro latido común,
cálido, húmedo, con olor a encierro.

40 días, 40 años.
Hemos envejecido, nos hemos tranquilizado
en nuestra tristeza, en nuestra hambre.
Aquí abajo no hay dios.
Al abrigo de los vapores esperamos el rostro barbado
de alguien que cumple mandatos divinos.

Oigo un ruido:
Noé está soltando a los animales a tierra firme.
Apoyo mi rostro contra la hendidura de la puerta
y la luz, que ya había olvidado, me empapa.

Cuando mi marido, que ya se olvidó de mí, abra la puerta,
se abalanzará contra su pecho lleno de viento y sol
una manada de animales-
un cuerpo de múltiples colas y miles de ojos brillantes
que se mueve a la menor sospecha. Yo --la primera.

Traducción de Harold Alvarado Tenorio
extraído de: ASAMBLEA DE PALABRAS



ŽENSKA BREZ IMENA, NOETOVA ŽENA PO VESOLJNEM POTOPU

Že mesece, že leta ždim tu, v podpalubju.
Iz sočutja sem se spustila dol, k stokajočim
živalim. Temno je, vlažno in zatohlo. Neznosen
smrad. Krokodili odpirajo svoja zobata žrela,
kače sikajo, levi lačno rjovejo,
nad vsem nemirni topot slonove moči.

V začetku sem se bala teme in zvokov,
nedoumljivega mrgolenja bitij, ki jih ne vidim,
komaj slutim – pajkov, miši, stonog, škorpijonov.
Veliko in malo, vse se premika v pošastno
skladnem gibanju, kot v nevidni vodi, temni
in nerazumni. Postala sem eno z njimi, začutila
naše skupno bitje, toplo, vlažno in zatohlo.

40 dni, 40 let. Postarali smo se, se umirili
v svoji žalosti, v svoji lakoti. Tu spodaj ni boga.
Iz varne tople sparine čakamo na bradati obraz
nekoga, ki izpolnjuje božje ukaze.

Zaslišim hrup: Noe spušča živali na kopno.
Prislonim obraz k razpoki med vrati
in oblije me svetloba, ki sem jo že pozabila.

Ko bo moj mož, ki je pozabil name, odprl vrata,
mu bo v prsi, polne vetra in sonca,
planila čreda živali –
mnogorepato telo s tisoči bleščečih oči,
ki se zgane ob vsaki slutnji. Prva – jaz.




A MULHER DE NÓE FALA CONSIGO MESMA

Faz dias, anos estou enrodilhada aqui na terceira classe.
Desci por compaixão aos animais que gemiam.
Aqui é escuro, úmido e com cheiro de confinamento.
Há um fedor insuportável.
Os crocodilos abrem suas mandíbulas com enormes dentes,
as cobras sibilam, os leões famintos rugem,
e tudo que sobrevoa são os esperneios inquietos
do poder dos elefantes.

No começo eu tinha medo do escuro e dos sons,
do formigamento incompreensível de seres que não via,
que apenas suspeitava- aranhas, ratos,
lacraias, escorpiões.
Seja grande ou pequeno, tudo se move a um ritmo
monstruosamente harmonioso,
como uma água invisível,
escura e irracional.
Me converti em um deles,
percebi o nosso batimento cardíaco comum,
quente e úmido, com cheiro de confinamento.

40 dias de 40 anos.
Temos envelhecido, temos nos tranquilizado
em nossa tristeza, em nossa fome.
Aqui embaixo não há deus.
Ao abrigo dos vapores aguardamos o rosto barbado
de alguém que cumpre os mandamentos de Deus.

Ouço um ruído:
Noé está soltando os animais para a terra firme.
Apoio meu rosto contra a fenda da porta
e a luz, que já havia esquecido, me empapa.

Quando meu marido, que já se esqueceu de mim, abrir a porta,
se abalançara contra o seu peito cheio de vento e do sol
um rebanho de animais-
um corpo de múltiplas filas e de milhares de olhos brilhantes
que se move à menor suspeita.  Eu-a primeira.

(Traducción al portugués de Spersivo)



ANONIMA, MOGLIE DI NOÈ DOPO IL DILUVIO UNIVERSALE

Me ne sto da mesi, anni ormai, sottocoperta.
Vi scesi mossa a compassione dai gemiti
degli animali. Fa buio, l’aria è umida, viziata. Il tanfo
immondo. I coccodrilli spalancano fauci dentate,
sibili di serpi, ruggiti di leoni affamati
soccombono allo scalpitio irrequieto d’elefantiaci vigori.

Sulle prime ebbi paura del buio e dei suoni,
dell’arcano brulichio di esseri invisibili,
vagamente intuiti – ragni, sorci, millepiedi, scorpioni.
Bestie d’ogni mole animano un orrendo moto
armonioso come immerse in un’acqua invisibile, oscura
ed assurda. Ad esse accomunata, ne ho assaporato
l’amalgamata esistenza, calda, umida, afosa.

40 giorni, 40 anni. Invecchiati ci acquietammo
mesti ed affamati. Qui sotto dio non c’è.
In grembo a fide esalazioni attendiamo il volto barbuto
di colui che esegue gli ordini divini.

Uno strepito m’assale: Noè fa scendere a terra gli animali.
M’affaccio alla fessura fra i battenti
e una luce obliata mi inonda.

Quando, immemore di me, mio marito aprirà la porta,
gli salterà al petto, traboccante di vento e di sole,
un branco di animali –
un corpo pluricaudato, costellato di occhi raggianti,
scosso dal minimo presagio. Io – per prima.

de Monologhi

(Traducción al italiano de Ravel Kodrič)



Barbara Korun
(Ljubljana, Eslovenia, 1963)
POETA/CORRECTORA/LICENCIADA EN LETRAS/
DIRECTORA DE TEATRO
para leer más en ARQUITRAVE 
II época, nº 56, agosto-octubre de 2014, Colombia


15 de octubre de 2015

Katja Perat, 2 poemas 2



Fotografía de Alexander Kan


Y YO SIGO HACIENDO ARTE

Se dice que, en silencio, las personas
se esfuerzan por morir, porque todo lo orgánico
lucha por convertirse en inorgánico
y todo movimiento avanza y lucha
para dejar de serlo.
Las cosas se derrumban porque quieren
que se las deje en paz.

Los tristes se rinden;
un pueblo medieval se rinde
tras un asedio interminable, a duras penas,
bajo sus propias condiciones.
No pueden soportar la carga;
la culpa y la tristeza se comparten
entre todos los presentes.

El rechazo no ayuda,
ser insensible es útil,
aunque aseguren los psicoanalistas
que renunciar al deseo es una muerte anticipada.
Me resulta difícil plantarme ante el espejo. Me obliga
a enfrentarme a mi cara y a odiarla sin piedad.
Eso me aleja de las niñas de papá,
que pueden permitirse la maldad y la ira
sin nada que perder, pues se las ama y asegura por adelantado.

Existe gente honrada, gente que sabe gestionar la transparencia
sin recordarse a sí misma todo el tiempo
que jamás algo falso ha sido hermoso.
Gente que nunca esquiva su tristeza y que, al afrontar
sus errores, dice, con cierta calma:
«Soy consciente de que me has abandonado. Estás
fuera de mi alcance. Insistir
carece de sentido; nadie ama cuando está
obligado a hacerlo».

Esa gente ha aprendido cosas
que yo no soy capaz de aprender. Estamos separados
por la debilidad, que se disfraza de sentido del honor
y convierte en teoría todo lo que toca.
Cuando se vuelve insoportable de verdad,
solo puedo, con mi delicadeza exagerada,
esperar una lluvia que equipare el tiempo con mi humor.

Existe cierto encanto en emplear el arte
para liberarse. Encanto en lo que dices
cuando estás libre de las restricciones de un único punto de vista,
encanto que previene el habla y que evidencia la incapacidad,
encanto que no eludes nunca,
pues estás débil como para sobrevivir
al nivel de exposición que exige el ser humano.

El encanto y el afecto requieren esfuerzo,
y es verdad que, para mí, nada es sencillo.
«Es irrelevante»,
dijo alguien que conozco.
«Tus poemas son irrelevantes;
el arte necesita otras cosas».
El arte no necesita nada,
me gustaría añadirlo.  

(Traducción de Juan Fernández Rivero)

IN DELAM UMETNOST

Govori se, da si ljudje po tihem
prizadevamo za smrt, ker vse organsko
teži k temu, da bi spet postalo anorgansko
in vsako gibanje teži k temu,
da ne bi bilo več gibanje.
Stvari razpadejo, ker si želijo,
da bi se jih pustilo pri miru.

Žalostni ljudje se predajajo,
kot se predaja srednjeveška mesta.
Po dolgih obleganjih. Stežka.
Samo pod lastnimi pogoji.
Ne zdržijo bremena. Krivda in žalost
se pravično razdelita
med vse, ki so zraven.

Da odklanjaš, ne pomaga,
če si brez srca, je koristno,
čeprav psihoanalitiki pravijo, da vnaprej umre,
kdor se odreče želji. Težko se srečujem
v ogledalih, ki me silijo v soočenje
in neusmiljeno sovraštvo do svojega obraza.
To me loči od lepih ljudi, ki si lahko privoščijo
objestnost in togoto, ne da bi s tem kaj
izgubili; zavarovani in ljubljeni vnaprej.

So resnicoljubni ljudje, ki zmorejo jasnost,
ne da bi se nenehno opominjali,
da še nobena neresnična reč ni bila lepa.
Ne izogibajo se svoji žalosti in v soočenjih
s svojimi porazi z določeno mirnostjo rečejo:
Zavedam se, da sem bil zapuščen. Zunaj
mojega dosega si. Nobenega smisla ni v
prepričevanju. Nihče ne ljubi, kadar se od njega zahteva.

Toda ti ljudje so se naučili stvari,
ki jih ne zmorem. Od njih me ločuje
nemoč, zakrinkana v občutek za čast,
ki vse, česar se dotakne, predela v teorijo.
In kadar zares postane neznosno, je vse, kar lahko,
da v pretirano rahločutni maniri čakam na
dež, ki bi uskladil vreme z mojim razpoloženjem.

Določena milost je v tem, da se rešiš
v umetnost. Milost, v kateri govoriš
razrešen prisile enega samega pogleda,
ki onemogoča govor in opozarja na nesposobnost,
ki se ji nikdar zares ne izogneš,
nepripravljen preživeti izpostavljanje,
ki ga zahteva to, da si človek.

Milina in naklonjenost terjata napor
in res je, da zame ni nič nikdar zlahka.
Nepomembno je,
je rekel nekdo, ki ga poznam.
Tvoje pesmi so nepomembne.
Umetnost potrebuje druge stvari.
Umetnost ne potrebuje ničesar.
V tem bi ji bila rada podobna.



Fotografía de Alexander Kan



DECONSTRÚYEME

Yo
(con mi libertina actitud hacia la realidad)
Soy casi perfecta.

Sueños dorados vanguardistas,
Identidad desmantelada,
Victoria de una complicación inútil,
Una niña que se convierte en lavadora,
El cuerpo cortado
Esparcido por el desierto.

Esto es por cuanto luchamos,
Este es el reino
Que prevaleció sobre el fascismo,
Soy vuestra victoria,
Gracias.

No necesito atención,
No pido amor,
Somos justos y honestos con el universo,
No se me debe ningún favor.

Yo soy la perfección inventada,
Yo soy la infinidad de perfecciones inventadas
Que precisan infinito cuidado,
Yo soy, lo que soy
Yo soy, lo que sé
Yo soy, lo que he luchado
Yo soy, lo que quiero dejar atrás
Yo soy, lo que vislumbro
Yo soy, lo que se me ha asignado
Yo soy, lo que pasó desapercibido

Deconstrúyeme,
Es lo más íntimo que puedo pedir
Deconstrúyeme,
Sácame de la Literatura

Y prepárame para el amor.

(Traducción de Luna Miguel)


DEKONSTRUIRAJ ME

Jaz
(s svojim svobodomiselnim odnosom do resničnosti)
Sem neka popolnost.

Zlate sanje avantgardistov,
Razstavljena identiteta,
Zmagoslavje nekoristne komplikacije,
Dekle, ki se je spremenilo v pralni stroj,
Razkosano telo,
Raztreseno po puščavi –

Za to smo se borili,
To je kraljestvo,
Ki je obračunalo s fašizmom,
Jaz sem vaša zmaga.
Hvala.

Ne potrebujem pozornosti,
Ne zahtevam ljubezni,
Z vesoljem sva poravnala račune,
Nobenih uslug mi ne dolguje.

Sem izmišljena popolnost,
Sem neskončno izmišljenih popolnosti,
Ki zahtevajo neskončno vzdrževanje,
Sem, kar sem,
Sem, kar znam,
Sem, kar sem si izborila,
Sem, od česar se obračam,
Sem, proti čemur sem obrnjena,
Sem, kar mi pripisujete,
Sem, kar neopaženo zdrsne mimo.

Dekonstruiraj me,
To je edina intimna zahteva, ki jo lahko postavim,
Dekonstruiraj me,
Vzemi me iz literature

In me pripravi za ljubezen.



DECONSTRUCT ME

I
(with my libertine relation to reality)
Am a kind of perfection.

Golden dreams of the avant-garde,
Dismantled identity,
Victory of a useless complication,
A girl turned into a washing machine,
The cut up body,
Strewn across the desert –

This is what we fought for,
This is the kingdom,
That prevailed over fascism,
I am your victory.
Thanks.

I don’t need attention,
I don’t demand love,
We’re fair and square with the universe,
It owes me no favor.

I am the made-up perfection,
I am the infinity of made-up perfections,
That demand infinite upkeep,
I am, what I am
I am, what I know
I am, what I’ve fought for,
I am, what I turn away from,
I am, what I’m facing toward
I am, what has been ascribed to me,
I am, what slides past unnoticed.

Deconstruct me,
This is the only intimate plea that I can make,
Deconstruct me,
Take me out of literature,
And ready me for love.

(Traducción al inglés de Jasmin B. Frelih)





Katja Perat 
(Liubiana, Eslovenia, 1988)
POETA/CRÍTICA LITERARIA
de Najboljši so padli,  Beletrina Academic Press
(Študentska založba), Ljubljana, 2011
para leer más en italiano: FILI D'AQUILONE
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...