10 de noviembre de 2015

María do Cebreiro, La tierra baldía


Fotografía de Federica Erra


LA TIERRA BALDÍA

Y aquella fue la única experiencia
que no pudo escribir.
Pasa así con las últimas.
Pero tenía una imprenta y, mucho antes,
componía poemas con sus manos.
La tierra baldía, por ejemplo,
iba cuajando lenta entre sus dedos.
Aquel terrón de hierba
cayó dentro de la hoja y nada salió de ella
que fuese fresco,
o verde como los cuerpos 
al caer sobre los cuerpos.
Compuso el texto con sus manos
y los tipos móviles
le hicieron saber que ese poema
caería en el mundo como caen los árboles
al paso azul del trueno.
Una güija, aquella imprenta.
La equinácea curaba el catarro de la señora Sosostris
y los muertos murmuraban
“sí” o “no”.
Fueron apareciendo ante ella
aquellos a quienes T. S. invocara
para que le permitieran escribir
y el insomnio deshiciera
aquel fiero martillo de palabras.
¿O sería un castillo?
Eso piensa Virginia, pero no se confunde.
Los dedos casi nunca se confunden.



A TERRA DEVASTADA

E aquela foi a única experiencia
que non puido escribir.
Así pasa coas últimas.
Pero tiña unha imprenta, e moito antes
compoñía os poemas coas súas mans.
A terra devastada, por exemplo,
ía callando lenta nos seus dedos.
Aquel torrón de herba
caeu dentro da folla e dela non saíu
nada que fose fresco,
ou verde coma os corpos
ao caer sobre os corpos.
Ela compuxo o texto coas súas mans
e os caracteres móbiles
deixáronlle saber que ese poema
caería no mundo como caen as árbores
ao paso azul do trono.
Un taboleiro ouija, aquela imprenta.
A equinácea curáballe o catarro á señora Sosostris
e os mortos besbellaban
“si” ou “non”.
Foron aparecendo diante del,
os que T.S. chamara
para que lle deixaran escribir
e o insomnio desfixese
aquel fero martelo de palabras.
Ou sería un castelo?
Iso pensa Virginia, pero non se confunde.
Os dedos case nunca se confunden.



THE WASTE LAND

The last experience defeated her.
That she could not approach.
But she had a printing press
and for many years she had
built poems with her hands.
The Waste Land appeared under her touch,
a catalogue of truncated desires:
even she could not coax greenness
from those dead leaves.
So she constructed the thing by hand,
manipulating the characters
which told her the poem
would collide with the world
like a felled tree,
with the voice of thunder. 
The press was a Ouija board
for Madame Sosostris and her sort—
neurasthenics in bangles and silks
through whom the dead murmur.
She can hear the hanged man he invoked
speaking to her in the voice of a bird.
It will not let her sleep.
Only her sensitive fingers can say
what kind of edifice they have made.






María do Cebreiro 
(Santiago de Compostela, España, 1976)
POETA/ENSAYISTA
en The Winds Our Sails, Irish Writers Translate Galician Poetry
Cliffs of Moher. County Clare: Salmon Poetry
Mary O’Donnell y Manuela Palacios (eds.), 2010
Traducción al inglés de Caitríona O’Reilly
para leer más en: ENFOCARTE
y MÁS

No hay comentarios:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...