6 de abril de 2014

Luisa Castro, II


Fotografía de Lissy Elle


II

Mi madre trabaja en una fábrica de conservas.
Un día mi madre me dijo:
el amor es una sardina en lata. ¿Tú sabes
cómo se preparan las conservas
en lata?
Un día mi madre me dijo: el amor es una obra de arte
en lata.
Hija,
¿sabes de dónde vienes? Vienes
de un vivero de mejillones
en lata. Detrás de la fábrica, donde se pudren 
las conchas
y las cajas de pescado. Un olor imposible, un azul
que no vale. De allí vienes.

¡Ah!, dije yo, entonces soy la hija del mar.

No.
Eres la hija de un día de descanso.

¡Ah!, dije yo,
soy la hija de la hora del bocadillo.

Sí, detrás, entre las cosas que no valen.



II

Miña nai traballa nunha fábrica de conservas.
Un día miña nai díxome:
o amor é unha sardiña en lata. ¿Ti sabes
como se preparan as conservas
en lata?
Un día miña nai díxome: o amor é unha obra de arte
en lata.
Filla
¿Sabes de onde vés? Vés
dun viveiro de mexillóns
en lata.  Detrás da fábrica, onde podrecen
as cunchas
e as caixas de peixe. Un fedor imposible, un azul
que non vale. De alí vés.

Ah! dixen eu, entón son a filla do mar.

Non.
Eres a filla de un día de descanso.

Ah! Dixen eu,
son a filla da hora do bocadillo.

Si, detráis, entre as cousas que non valen.




Luisa Castro 
(Foz, Lugo, España, 1966)
de Baleas e baleas / Ballenas y ballenas, 1988
en Señales con una sola bandera- Poesía reunida (1984-1997)Hiperión, 2004
para leer MÁS
para viajar junto a Luisa en ESTA ES MI TIERRA





La autora asegura que a muller pode execer tamén violencia na contorna familiar: "Todos temos padecido a violencia doméstica en forma de gritos, de ordes. Eses son modelos que se van heredando de pais a fillos, polo que creo que non hai conciencia de que a muller tamén se ten que reeducar na vida da convivencia". Neste sentido, mantén Castro que a literatura é o "espazo idóneo para que a muller reflexione sobre si mesma e sobre a súa responsabilidade á hora de conformar uns hábitos sociais. Isto non se resolve creando estereotipos e convertendo o home nun monstro. O feito de que as mulleres participen amplamente na vida cultural é algo asumido do que ninguén se estraña, pero non por iso temos que ter todas a mesma visión sobre os mesmos temas."


5 comentarios:

Blue dijo...

Este es mi poema favorito de Luisa Castro, de los que le conozco.

Besos, Emma.

EG dijo...

Si Blue, incluso ayer buscando datos precisos vi que habías publicado este poema hace un tiempo atrás.

Una amiga de Orense me trajo este libro hace un año, pero recién ayer
detuve mi atención en este poema por el comentario de otra amiga y colega lectora. Todo Luisa es potente, no?

Darío dijo...

Una circunstancia...

EG dijo...

99,9 % de circunstancias

Blue dijo...

Potente y delicada. O eso me parece a mí.

Besos.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...