15 de octubre de 2015

Katja Perat, 2 poemas 2



Fotografía de Alexander Kan


Y YO SIGO HACIENDO ARTE

Se dice que, en silencio, las personas
se esfuerzan por morir, porque todo lo orgánico
lucha por convertirse en inorgánico
y todo movimiento avanza y lucha
para dejar de serlo.
Las cosas se derrumban porque quieren
que se las deje en paz.

Los tristes se rinden;
un pueblo medieval se rinde
tras un asedio interminable, a duras penas,
bajo sus propias condiciones.
No pueden soportar la carga;
la culpa y la tristeza se comparten
entre todos los presentes.

El rechazo no ayuda,
ser insensible es útil,
aunque aseguren los psicoanalistas
que renunciar al deseo es una muerte anticipada.
Me resulta difícil plantarme ante el espejo. Me obliga
a enfrentarme a mi cara y a odiarla sin piedad.
Eso me aleja de las niñas de papá,
que pueden permitirse la maldad y la ira
sin nada que perder, pues se las ama y asegura por adelantado.

Existe gente honrada, gente que sabe gestionar la transparencia
sin recordarse a sí misma todo el tiempo
que jamás algo falso ha sido hermoso.
Gente que nunca esquiva su tristeza y que, al afrontar
sus errores, dice, con cierta calma:
«Soy consciente de que me has abandonado. Estás
fuera de mi alcance. Insistir
carece de sentido; nadie ama cuando está
obligado a hacerlo».

Esa gente ha aprendido cosas
que yo no soy capaz de aprender. Estamos separados
por la debilidad, que se disfraza de sentido del honor
y convierte en teoría todo lo que toca.
Cuando se vuelve insoportable de verdad,
solo puedo, con mi delicadeza exagerada,
esperar una lluvia que equipare el tiempo con mi humor.

Existe cierto encanto en emplear el arte
para liberarse. Encanto en lo que dices
cuando estás libre de las restricciones de un único punto de vista,
encanto que previene el habla y que evidencia la incapacidad,
encanto que no eludes nunca,
pues estás débil como para sobrevivir
al nivel de exposición que exige el ser humano.

El encanto y el afecto requieren esfuerzo,
y es verdad que, para mí, nada es sencillo.
«Es irrelevante»,
dijo alguien que conozco.
«Tus poemas son irrelevantes;
el arte necesita otras cosas».
El arte no necesita nada,
me gustaría añadirlo.  

(Traducción de Juan Fernández Rivero)

IN DELAM UMETNOST

Govori se, da si ljudje po tihem
prizadevamo za smrt, ker vse organsko
teži k temu, da bi spet postalo anorgansko
in vsako gibanje teži k temu,
da ne bi bilo več gibanje.
Stvari razpadejo, ker si želijo,
da bi se jih pustilo pri miru.

Žalostni ljudje se predajajo,
kot se predaja srednjeveška mesta.
Po dolgih obleganjih. Stežka.
Samo pod lastnimi pogoji.
Ne zdržijo bremena. Krivda in žalost
se pravično razdelita
med vse, ki so zraven.

Da odklanjaš, ne pomaga,
če si brez srca, je koristno,
čeprav psihoanalitiki pravijo, da vnaprej umre,
kdor se odreče želji. Težko se srečujem
v ogledalih, ki me silijo v soočenje
in neusmiljeno sovraštvo do svojega obraza.
To me loči od lepih ljudi, ki si lahko privoščijo
objestnost in togoto, ne da bi s tem kaj
izgubili; zavarovani in ljubljeni vnaprej.

So resnicoljubni ljudje, ki zmorejo jasnost,
ne da bi se nenehno opominjali,
da še nobena neresnična reč ni bila lepa.
Ne izogibajo se svoji žalosti in v soočenjih
s svojimi porazi z določeno mirnostjo rečejo:
Zavedam se, da sem bil zapuščen. Zunaj
mojega dosega si. Nobenega smisla ni v
prepričevanju. Nihče ne ljubi, kadar se od njega zahteva.

Toda ti ljudje so se naučili stvari,
ki jih ne zmorem. Od njih me ločuje
nemoč, zakrinkana v občutek za čast,
ki vse, česar se dotakne, predela v teorijo.
In kadar zares postane neznosno, je vse, kar lahko,
da v pretirano rahločutni maniri čakam na
dež, ki bi uskladil vreme z mojim razpoloženjem.

Določena milost je v tem, da se rešiš
v umetnost. Milost, v kateri govoriš
razrešen prisile enega samega pogleda,
ki onemogoča govor in opozarja na nesposobnost,
ki se ji nikdar zares ne izogneš,
nepripravljen preživeti izpostavljanje,
ki ga zahteva to, da si človek.

Milina in naklonjenost terjata napor
in res je, da zame ni nič nikdar zlahka.
Nepomembno je,
je rekel nekdo, ki ga poznam.
Tvoje pesmi so nepomembne.
Umetnost potrebuje druge stvari.
Umetnost ne potrebuje ničesar.
V tem bi ji bila rada podobna.



Fotografía de Alexander Kan



DECONSTRÚYEME

Yo
(con mi libertina actitud hacia la realidad)
Soy casi perfecta.

Sueños dorados vanguardistas,
Identidad desmantelada,
Victoria de una complicación inútil,
Una niña que se convierte en lavadora,
El cuerpo cortado
Esparcido por el desierto.

Esto es por cuanto luchamos,
Este es el reino
Que prevaleció sobre el fascismo,
Soy vuestra victoria,
Gracias.

No necesito atención,
No pido amor,
Somos justos y honestos con el universo,
No se me debe ningún favor.

Yo soy la perfección inventada,
Yo soy la infinidad de perfecciones inventadas
Que precisan infinito cuidado,
Yo soy, lo que soy
Yo soy, lo que sé
Yo soy, lo que he luchado
Yo soy, lo que quiero dejar atrás
Yo soy, lo que vislumbro
Yo soy, lo que se me ha asignado
Yo soy, lo que pasó desapercibido

Deconstrúyeme,
Es lo más íntimo que puedo pedir
Deconstrúyeme,
Sácame de la Literatura

Y prepárame para el amor.

(Traducción de Luna Miguel)


DEKONSTRUIRAJ ME

Jaz
(s svojim svobodomiselnim odnosom do resničnosti)
Sem neka popolnost.

Zlate sanje avantgardistov,
Razstavljena identiteta,
Zmagoslavje nekoristne komplikacije,
Dekle, ki se je spremenilo v pralni stroj,
Razkosano telo,
Raztreseno po puščavi –

Za to smo se borili,
To je kraljestvo,
Ki je obračunalo s fašizmom,
Jaz sem vaša zmaga.
Hvala.

Ne potrebujem pozornosti,
Ne zahtevam ljubezni,
Z vesoljem sva poravnala račune,
Nobenih uslug mi ne dolguje.

Sem izmišljena popolnost,
Sem neskončno izmišljenih popolnosti,
Ki zahtevajo neskončno vzdrževanje,
Sem, kar sem,
Sem, kar znam,
Sem, kar sem si izborila,
Sem, od česar se obračam,
Sem, proti čemur sem obrnjena,
Sem, kar mi pripisujete,
Sem, kar neopaženo zdrsne mimo.

Dekonstruiraj me,
To je edina intimna zahteva, ki jo lahko postavim,
Dekonstruiraj me,
Vzemi me iz literature

In me pripravi za ljubezen.



DECONSTRUCT ME

I
(with my libertine relation to reality)
Am a kind of perfection.

Golden dreams of the avant-garde,
Dismantled identity,
Victory of a useless complication,
A girl turned into a washing machine,
The cut up body,
Strewn across the desert –

This is what we fought for,
This is the kingdom,
That prevailed over fascism,
I am your victory.
Thanks.

I don’t need attention,
I don’t demand love,
We’re fair and square with the universe,
It owes me no favor.

I am the made-up perfection,
I am the infinity of made-up perfections,
That demand infinite upkeep,
I am, what I am
I am, what I know
I am, what I’ve fought for,
I am, what I turn away from,
I am, what I’m facing toward
I am, what has been ascribed to me,
I am, what slides past unnoticed.

Deconstruct me,
This is the only intimate plea that I can make,
Deconstruct me,
Take me out of literature,
And ready me for love.

(Traducción al inglés de Jasmin B. Frelih)





Katja Perat 
(Liubiana, Eslovenia, 1988)
POETA/CRÍTICA LITERARIA
de Najboljši so padli,  Beletrina Academic Press
(Študentska založba), Ljubljana, 2011
para leer más en italiano: FILI D'AQUILONE

No hay comentarios:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...