20 de junio de 2021

Luísa Villalta, 1 poema

             
Fotografía de Alexandria's Lens 

         Tus pasos de hombre y los míos
siempre se cruzan, al no saber a dónde van.
             Oblicuamente borras los ojos hasta mi imagen
al punto en que pregunto qué es lo que ves
a través de mi espejo pesado como la soledad.
             Una mujer, contestas, y no miras
cómo me extraña quedar en el cielo de tu voz vacía.

             Ando con los pies con que me andas y yo te sigo
sin saber qué llevas en el fondo del corazón.
             Aprendí de ti lo que me alcanza,
engañándote me engañas y yo consiento
para comprender qué llevas en el fardo del corazón,
dónde tus dos pies que me prolongan
cuando acepto andar contigo por mí misma.

             Pregunto otra vez, a cada uno que pasa
si de verdad soy una mujer, qué es eso,
si me engañaron siempre o tengo algún camino.
             Todos los que se me van cruzando no me aciertan.
Sin embargo, lo que soy, una mujer, al cabo es todo
lo que sé de mí en el espejo en que me llevas.
             Para que aprenda la nueva tú me aprietas
con brazos indecibles de ternura
de mi alimento a tu transcendencia.

              Mi camino se me hizo extranjero, estoy perdida
ni mío, porque es tuyo, ni ya imagen,
porque no sé qué llevas en el fardo del corazón

              Pero si no me ves eres tú quien yerra.


Os teus pasos de home e os meus
sempre se cruzan, ao non saber onde van.
             Oblicuamente esvaes os ollos até a miña imaxe
ao ponto en que pergunto que é o que ves
através do meu espello pesado como a soedade.
              Unha muller, contestas, e non miras
como me estraña ficar no ceo da túa voz vacía.

              Ando cos pés con que me andas e eu te sigo
sen saber que levas no fondo do corazón.
              Aprendín de ti o que me atinxe,
enganando-te me enganas e eu consinto
por comprender que levas no fardo do corazón,
onde os teus dous pés que me prolongan
cando aceito andar contigo por min mesma.

              Pergunto outra vez, a cada un que pasa
se de verdade son unha muller, o que é iso,
se me enganaron sempre ou teño algún camiño.
              Todos os que me van cruzando non me acertan.
Sen embargo o que son, unha muller, ao cabo é todo
o que sei de min no espello en que me levas.
              Para que aprenda a nova ti me apertas
con brazos indicíbeis de ternura
do meu alimento á túa transcendéncia.

               O meu camiño fixo-se-me extranxeiro, estou perdida
nen meu, porque é teu, nen xa imaxe,
porque non sei que levas no fardo do corazón

                Pero se non me ves es ti quen erra.





Luísa Villalta Gómez
(A Coruña, España, 1957 - 2004) 
POETA/NARRADORA/DRAMATURGA/ENSAYISTA/
VIOLINISTA/FILÓLOGA
de Ruído, Espiral maior, A Coruña, 1995
Leído en TR3S REINOS

No hay comentarios:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...