Wislawa Szymborska, Algunas personas

Fotografía de Brendan Bannon

ALGUNAS PERSONAS

Algunas personas dejan a otras personas.
En algún país bajo el sol
y algunas nubes.

Abandonan algo así como todas sus pertenencias,
campos labrados, algunas gallinas, perros,
espejos que son pasto del fuego.

Sus hombros cargan cestos y bultos.
Entre más se vacían, más pesan.

Qué sucede en silencio: alguien cae exhausto.
Qué sucede escandalosamente: el pan de alguien es arrebatado,
alguien agita a un niño inane para devolverle la vida.

Siempre otro camino equivocado por delante,
siempre otro puente erróneo
sobre un río extrañamente enrojecido.
A su alrededor, algunos tiros, ahora cerca, ahora lejos,
arriba un avión parece dar vueltas.

Un poco de invisibilidad vendría bien,
alguna grisura pétrea
o, mejor, un poco de inexistencia
por un tiempo corto o largo.

Algo más ocurrirá, sólo que dónde y qué.
Alguien saldrá a su encuentro, sólo que cuándo y quién.
Y si tiene la opción
tal vez no sea el enemigo
y les permita seguir con alguna clase de vida.

SOME PEOPLE

Some people fleeing some other people. 

In some country under the sun 

and some clouds. 

They leave behind some of their everything, 

sown fields, some chickens, dogs, 

mirrors in which fire now sees itself reflected. 

On their backs are pitchers and bundles, 

the emptier, the heavier from one day to the next. 

Taking place stealthily is somebody's stopping, 

and in the commotion, somebody's bread somebody's snatching 

and a dead child somebody's shaking. 

In front of them some still not the right way, 

nor the bridge that should be 

over a river strangely rosy. 

Around them, some gunfire, at times closer, at times farther off, 

and, above, a plane circling somewhat. 

Some invisibility would come in handy, 

some grayish stoniness, 

or even better, non-being 

for a little or a long while.

Something else is yet to happen, only where and what? 

Someone will head toward them, only when and who, 

in how many shapes and with what intentions? 

Given a choice, 

maybe he will choose not to be the enemy and 

leave them with some kind of life.

(traducido al inglés por Claire Cavanagh y Stanislaw Baranczak)

JACYS LUDZIE

Jacyś ludzie w ucieczce przed jakimiś ludźmi.
W jakimś kraju pod słońcem
i niektórymi chmurami.

Zostawiają za sobą jakieś swoje wszystko,
obsiane pola, jakieś kury, psy,
lusterka, w których właśnie przegląda się ogień.

Mają na plecach dzbanki i tobołki,
im bardziej puste, tym z dnia na dzień cięższe.

Odbywa się po cichu czyjeś ustawanie,
a w zgiełku czyjeś komuś chleba wydzieranie
i czyjeś martwym dzieckiem potrząsanie.

Przed nimi jakaś wciąż nie tędy droga,
nie ten, co trzeba most
nad rzeką dziwnie różową.
Dokoła jakieś strzały, raz bliżej, raz dalej,
w górze samolot trochę kołujący.

Przydałaby się jakaś niewidzialność,
jakaś bura kamienność,
a jeszcze lepiej niebyłość
na pewien krótki czas albo i długi.

Coś jeszcze się wydarzy, tylko gdzie i co.
Ktoś wyjdzie im naprzeciw, tylko kiedy, kto,
w ilu postaciach i w jakich zamiarach.
Jeśli będzie miał wybór,
może nie zechce być wrogiem
i pozostawi ich przy jakimś życiu. 

Wislawa Szymborska 
(Kornik, Polonia, 1923-2012)
de Monólogo de un perro /Monologue of a Dog, 
Houghton Mifflin Harcourt, 2005
Traducción de Gerardo Beltrán y Abel A. Murcia
para leer MÁS